up date

Luuk is helemaal uit zijn dak gegaan van het KISS concert. Hij vond het echt te gek en ook papa was superenthousiast. 3,5 uur maar liefst hebben de oude rockers op plateauzolen het publiek vermaakt. Niets van even je riedeltje afwerken en naar huis, nee, na 3 uur vroeg Paul stanley :"jullie zijn toch nog niet moe?" en kwam er nog een toegift van een nummertje of 7.
Dus Luuk kwam gewapend met een kiss-shirtje en een poster terug en was echt heel gelukkig met zijn cadeau!


Maar goed dat was vrijdag. Zondag gingen we gewoon nog even door met feesten en hebben we zijn verjaardag en vaderdag(of eigenlijk vaderochtend) gevierd. Het was erg gezellig en Luuk is nu wel erg dichtbij zijn eigen laptop, waar hij al heel lang voor aan het sparen is.
Dinsdag was het natuurlijk weer feest, want toen was hij echt jarig. Hij wilde heel graag een Engels ontbijt. Brrr, je moet er niet aan denken, maar ik stond dus om 7.00 uur s'ochtends worstjes en spek te bakken. En natuurlijk scrambled eggs. De witte bonen in tomatensaus mocht ik laten zitten, maar in plaats daarvan wilde hij wel aardappelsalade


En natuurlijk wordt zo'n stevig ontbijt op bed geserveerd!

Sau ling riep toen ze wakker werd meteen:"Wat ruik ik?" En toen ze Luuk's ontbijtje zat, keek ze verlekkerd en vroeg:"Krijgen wij dat ook?" Natuurlijk, dus ging ik nog even verder met bakken en zijn ook de andere bloedjes met een goed ontbijt de dag begonnen!
Op zich vond ik het bodempje wel een prettig idee, wetende dat de twee oudsten midden in hun proefwerk week zaten en normaal alleen ontbijten omdat het MOET van ons!
Ik weet dus wat me te doen staat ;-))
En de dag werd alleen maar feestelijker, want Martin kreeg te horen dat hij van af 1 juli een vaste aanstelling krijgt bij VSO de Korte Dreef. Zóóóó gelukkig als we daar mee zijn. Heerlijk, dus daar moest op gedronken worden. En de Prosecco smaakte nog beter na zulk nieuws :-)))))


Donderdag wilde Senne voor de wedstrijd Nederland- Kameroen zelf ook nog even voetballen. Maar al snel kwam hij huilend terug. Een buurjongetje had de bal per ongeluk keihard tegen zijn hand geschoten en daarbij knakte zijn pols naar achteren. Na even gekoeld te hebben leek het allemaal wel mee te vallen. De pols werd niet echt dik en Senne is gewoon lekker gaan slapen. 's Nachts kwam hij er nog wel een keer uit, maar toch ging hij na even lekker bij mij in bed te hebben gelegen weer gewoon slapen in zijn eigen bed. De volgende ochtend klaagde hij nog wel een beetje over pijn en dat hij niets kon doen, het is nl zijn rechterpols en hij is rechts. We waren er dus wel overuit dat hij flink verstuifd(zoals Senne zelf zegt) was.
Maar na school belde opa mij op mijn werk en vertelde dat hij toch nog wel erg pijn had. We besloten dat opa de vervangend arts zou bellen(waar is je eigen huisarts als je hem nodig hebt: op vakantie!!!) en even langs zou gaan. En idd er zat toch een breukje in de pols en hij kreeg gips. Het arme mannetje. En nu moeten we hem dus maar flink verwennen vindt hij( en wij ook!) Dus ben ik nadat we Luuk bij de muziekschool hadden afgezet, met Senne naar de Italiaanse ijssalon gegaan voor een heel groot en lekker ijsje.

Automatisch dwaalde mijn gedachten af na eerdere gipsavonturen met de kinderen. Jelle toen hij drie was en zijn duim tussen de autodeur kreeg(ieuw)
En Luuk die in augustus 2007 zijn scheenbeen brak op de skatebaan met zijn skatestep(gruwel)
Naast de lichamelijke schade was er bij hem ook nog de enorme teleurstelling en het ongeloof over het feit dat mensen (van kind tot jongere tot volwassenen) hem daar gewoon lieten liggen en dat er 2 jongens waren die hem nog gingen filmen ook. Iedere keer als ik daar aan denk, draait mijn maag nog om van ellende. Dat arme mannetje met zoveel pijn gewoon op de straat laten liggen terwijl mij een week geleden in mijn BHV herhaling weer op het hart werd gedrukt dat je in die gevallen 112 moet bellen en geen risico's moet nemen. Gelukkig is hij er weer helemaal bovenop gekomen, lichamelijken geestelijk. Maar toch, iedere keer als ik er aan denk begint mijn bloed weer te koken.

Wat een klein ventje was het toen nog, hè?