loslaten
Het blijft lastig, vooral bij de oudste. Misschien geldt dit niet voor iedereen, maar toen ik vandaag thuiskwam nadat ik Jelle had uitgezwaaid, omdat hij een week naar een outdoorkamp gaat in de Ardennen, kwamen er toch een paar traantjes.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het fantastisch voor hem, maar het is ook een stukkie loslaten.
Ik ben dan ook de moeder die mét zakdoek richting schoolreisjesbus gaat en die bij iedere voorstelling gegeven door één van de bloedjes het niet droog kan houden. Wel moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat die eerste keren de lastigste zijn.
Anyway, hij gaat daar een heerlijke week hebben en ik ga gewoon over tot de orde van de dag.
Maar stiekem verheug ik me héél erg op vrijdag, als hij weer veilig terug is.
Truttig hè?