We zaten er helemaal klaar voor. Dé 10 km van Sven. En oh, oh, wat was hij goed en zó snel en hij reed zó makkelijk. De spanning werd me bijna te veel, maar heerlijk om te kijken.
En dan dat fatale moment van één verkeerde wissel en alles is voor niets. Wat een verschrikking en wat erg dat Gerard Kemkers, zelf even abuis, Sven die wissel instuurde. Ik kreeg serieus een brok in mijn keel en zeker als ik daarna het interview met Sven Kramer zie waarin hij zo netjes en respectvol blijft, maar waar het verdriet zo goed te zien is. 2 gebroken mensen en een gedesillusioneerd Nederland.
Jammer, jammer, jammer. En Martin roept:"Het is maar schaatsen!"
Jááá, Dúh!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten