Feestje

Afgelopen woensdag was het dan eindelijk echt zover. Het ridderfeestje van Senne.
Dagen van te voren kon hij al niet slapen en zei hij dat hij zijn zenuwen niet meer in bedwang kon houden. Ja, zo'n feestje in het vooruitzicht heeft heel veel gevolgen.
Na school gingen de vriendjes meteen mee. Eén jongetje kon er helaas niet bij zijn, maar dat mocht de pret niet drukken. Eerst maar eens een broodje knakworst eten. Een bodempje leggen leek me verstandig vóór het "zware"gedeelte van het feest. Want na cadeautjes en knaks gingen we naar kasteel Bergh.

Daar aangekomen mochten de kinderen zich eerst verkleden. De mannen wilden natuurlijk allemaal als ridder en ons dametje wilde een echte prinses worden.

In het kasteel leidde een mevrouw, of moet ik hofdame zeggen, ons rond en vertelde de kinderen over de geschiedenis van het kasteel en over wat de ridders en hofdames zoal deden. De kinderen moesten ook allerlei opdrachten uitvoeren. Zo moesten ze een hele zware zak vol hout dragen dat vroeger gebruikt werd voor onder de kookpot, voor de haard en voor het verwarmen van het badwater van de hofdames. De meisjes moesten bijvoorbeeld met een boek op een hoofd lopen en liedjes zingen.
Nadat ze alle opdrachten hadden uitgevoerd werden ze tot ridder geslagen of benoemd tot hofdame.

Daarna volgde er nog een echt riddergevecht die volgens de jongens véél te kort duurde.

Eenmaal weer thuis mochten ze een cakeje versieren en toen was het tijd voor het timmerwerk. Een zwaard en schild gingen ze maken. Het timmeren vonden ze allemaal prachtig , maar ook het schilderen viel in goede aarde.

Daarna nog frietjes eten en om plus minus 18.00 uur ploften papa en mama uitgeteld op de bank.

Maar leuk was het wel. Senne moest zelfs een beetje huilen toen het afgelopen was. Hij vond het helemaal het einde en toen we samen terugreden naar huis nadat we de laatste feestganger weer netjes thuis hadden afgeleverd zei hij:"Zullen we nu even praten over mijn volgende feestje?" :-s

Wat een teleurstelling



We zaten er helemaal klaar voor. Dé 10 km van Sven. En oh, oh, wat was hij goed en zó snel en hij reed zó makkelijk. De spanning werd me bijna te veel, maar heerlijk om te kijken.

En dan dat fatale moment van één verkeerde wissel en alles is voor niets. Wat een verschrikking en wat erg dat Gerard Kemkers, zelf even abuis, Sven die wissel instuurde. Ik kreeg serieus een brok in mijn keel en zeker als ik daarna het interview met Sven Kramer zie waarin hij zo netjes en respectvol blijft, maar waar het verdriet zo goed te zien is. 2 gebroken mensen en een gedesillusioneerd Nederland.

Jammer, jammer, jammer. En Martin roept:"Het is maar schaatsen!"
Jááá, Dúh!!!

Wat een leuke dag

Het begon vanmorgen al; de zon scheen. Weg sneeuw, dag gladheid, lente, kom erin!

Ik had op een feestje bij vrienden afgelopen zomer een vrouw ontmoet met drie chinese dochters. Eén van haar dochters is net zo oud als Sau Ling en het leek ons leuk om een keer af te spreken. En zo kwam het dat ik vanmorgen samen met Senne en Sau Ling op de fiets naar Anke ging. We kenden elkaar eigenlijk helemaal niet, hadden elkaar maar een minuut of 5 gesproken, dus of het wat zou worden was gewoonweg afwachten.

Meteen bij binnenkomst voelden we ons alledrie al heel erg welkom. En het klikte meteen met de kinderen. Sau Ling en Susi gingen meteen samen spelen en Senne en Kiki zaten gemoedelijk naast elkaar te gameboyen/dsen. Lulu kwam er ook af en toe bij, maar had ook een vriendinnetje te spelen. En ook tussen mij en Anke klikte het zo goed dat we pas na een kop soep, 3,5 uur en twee nieuwe afspraken weer huiswaarts gingen.

Aangezien wij uitgenodigd waren door Marga en Jan om samen met hen te gaan eten bij de Cactus, mochten de kinderen kiezen wat ze wilden eten en de twee kleinsten kozen unaniem voor pannenkoeken.

Rick bleef ook mee eten en dat was erg gezellig.

En na de enorme stapels pannenkoeken bracht Martin Sau Ling alvast naar bed en gingen wij heerlijk de stad in. Handig hoor die oppassen in huis. En zo vertrouwd ook.

Bij de cactus was het supergezellig en heerlijk eten. Jan kwam op het goede idee om ons te laten verrassen door de kok en zo van allerlei lekkers te proeven in voor- en hoofdgerecht. Het was echt fantastisch. Een dikke kus voor Marga en Jan!

Thuis nog even heerlijk met Jelle en Luuk gezeten en dit blog bijgewerkt.

Wat een leuke dag!

Linge ping

Ons lieve, pittige meisje.Net zoals veel nederlandse gezinnen beginnen wij de dag met een boterham en een kopje thee. Sau Ling eet haar boterham altijd met tegenzin, maar ze moet van ons voor ze naar school gaat iig een halve boterham op hebben. Ze heeft al geprobeerd met een crackertje te starten of met een bakje cornflakes, maar niets krijgt ze met een glimlach naar binnen. Ja, er is één ding waar je haar 's morgens wel blij mee maakt en dat zijn noodles. Het zit in de genen, ik weet het zeker, maar voor een grote kom noodles komt ze met een opgeruimd humeur naar beneden. We hebben toch maar besloten om de noodles te bewaren voor tussen-de-middag en dus zit ze regelmatig met een bakje noodles aan tafel te genieten.

En... groeien doe je er goed op. Kijk hoe groot ze al is!

(De eerste foto is van toen ze net bij ons was.)

Alaaf!!!!

Carnaval 2010. We lopen dit jaar mee in de optocht. Onder de noemer 'dat moet je toch één keer in je leven doen' had mijn vriendin Claudia het voortouw genomen en een aantal mensen bij elkaar getrommeld en zo ontstond de Hattrickwagen! Het thema was Leutekum Alaafrika!
De kinderen zouden ook allemaal meedoen. Maar voor hen begon de carnaval natuurlijk op school. Sau Ling wilde zonder twijfel als Mega Mindy, haar grote super heldin en Senne wilde , hoe verrassend, voor het 4de jaar als leeuw. Het schminkwerk bij Sau Ling was dan ook geen probleem ;-)) , maar Senne moest er wel even voor gaan zitten. Scheelt dat hij het heerlijk vindt al dat gefriemel aan zijn gezicht, not. Maar goed zonder al te veel stress konden we, ook nog op tijd, naar school lopen. Alle kinderen zagen er prachtig uit.

De klas van Senne werd gedomineerd door heksen en soldaten en bij Sau Ling in de klas waren de superhelden in de meerderheid. Geen boef die het in zijn hoofd haalt om daar wat uit te halen.

De mega Mindy's wilden best even samen poseren.

Tessa, Naomi en Sau Ling.

En de volgende morgen waren we al vroeg weer uit de veren om naar de schimmelpenninklaan te gaan, waar onze fantastische carnavalswagen gestald stond.

Het begon met een platte wagen met een door ons gemaakt voetbalveld met goaltjes en een middenstip en eindigde in een oude, afgeleefde caravan die we oranje verfden en volhingen met, trouwens mooie, posters.

De mannen zouden als voetballers gaan met shirtjes uit alle aan het WK-deelnemende landen en de vrouwen zouden verkleed gaan in een prachtige Afrikaanse jurk met dito hoofddoek.

Het had nogal wat voeten in aarde voor alles geregeld was. De man van de jurken werd bijvoorbeeld nogal gek van ons gemiemel en besloot op het allerlaatste moment toch maar de hoofdprijs te vragen. De caravan bleek niet te trekken, omdat het trekgedeelte(geen idee hoe dat heet) volledig verroest was. Er was heel wat laswerk nodig voor het weer een TREKhut werd. Toen vond koning Winter het nodig nog wat vrieskou uit de kast te halen en waarschuwde zelfs de GGD voor bevriezingsgevaar. Dus lag ik 's nachts wakker te malen over mijn lieve kinderen met bevroren vingers, tenen en neuzen. (Mien, waar ligt mijn feestneus?)

Dus allemaal een thermoshirt aan, 3 maillots, leggings en gewatteerde joggingbroeken en nog een tas met skipakken en dikke jassen in de caravan voor het geval dat.

Eenmaal aangekleed en geschminkt togen we naar Angela, waar de rest op ons wachtten en vanuit daar liepen we naar de optocht waar de mannen met de caravan zouden staan. De kou viel eigenlijk best wel mee, maar de caravan zagen we nergens. En toen... telefoon.

Band van de auto die de caravan zou trekken was lek, ze stonden al wel in de optocht, maar konden geen kant op. Claudia en Brigitte als een gek terug naar Angela om een andere auto op te halen en de auto met caravan zou rustig op de velg doorrijden tot de groep aan kon haken en dan zo verder tot we de auto konden wisselen. En zo geschiedde. Wij op een bepaald moment de optocht uit, snel auto's wisselen, kapotte auto in de berm en weer invoegen.

En toen werd het toch nog een groot succes. Het was erg leuk, de kinderen deden het super en dankzij mijn aandringen om toch echt nog een keer te gaan plassen voor de optocht( ja, maar mam, ik ben net geweest), was de enige die de hele optocht vreselijk nodig moest ikzelf :-(

Na de optocht nog even de kroeg in , maar daar hadden de kinderen heel snel genoeg van.

Dus belde ik mijn schatje (die carnaval íets minder leuk vindt;-))) om de kinderen op te halen . En mama?

Die heeft nog even doorgefeest.

Volgend jaar weer?!

I loooooove Ikea

Wat me nu toch gebeurd is. Onze lieve Jelle denkt met zijn 1.85 dat hij nog steeds een kinderlijf heeft en wil nog wel eens op de bank ploffen. Dat is al twee keer eerder niet goed gegaan en dan belden we Ikea en die zorgden er voor dat binnen twee weken de boel weer gerepareerd werd. Ook vorig weekend was het weer raak... of mis, tis maar hoe je het ziet. Jelle liet zich weer eens vallen en krááák. Wij waren even een boodschap doen en toen we thuis kwamen was de vogel gevlogen.
Toen ik hem erbij riep zag ik al aan zijn gezicht dat hij er wel erg mee zat, maar hij kon er, écht mam!!!, niets aan doen;-o Dus hing ik dezelfde dag, ja, zelfs op zondag zijn ze te bereiken, nog aan de telefoon en er werd mij verteld dat ik maandag teruggebeld zou worden. Georganiseerd als ik ben;-))) had ik alles, bon, referentienummer, data en namen, bewaard. En toen belde Ikea terug.
"Tja, de bank is nu al 2 keer gemaakt en nu is hij weer kapot gegaan op hetzelfde punt."Ik dacht dit gaat niet goed. Nu gaat ze zeker zeggen dat we waarschijnlijk met het hele gezin onze bank als trampoline hebben gebruikt en dat ze niet gek zijn en dat ze echt niet voor de derde keer komen voor een bank van 8 jaar oud! Maar niets van dit alles. "Mevrouw, ik kan me voorstellen dat u helemaal klaar bent met die bank en daarom bieden we u aan dat u een nieuwe bank komt uitzoeken voor het volledige aankoop bedrag!"PARDON? Ja, het VOLLEDIGE aankoop bedrag.
Ik kan het bijna niet geloven, maar het is echt zo. En nu zit ik dus met een probleem, want zoek maar eens een nieuwe bank die zo fijn zit ( en vooral ligt) en zo vertrouwd is en zo bij je past als je eigen bank. Men verklaard mij voor gek, maar ik heb er toch moeite mee om afscheid te nemen.
Oja, de banken ( we konden er zelfs 2!!!!) zijn inmiddels besteld. Ben benieuwd wanneer ze geleverd worden!

Onze fijne, oude doorgezakte bank!

lente...

Wat was het weer koud vandaag,brrr. Ik ben er zo klaar mee. Ja, ik weet het het is pas februari, er kan nog wel een elfstedentocht komen, jááááá! Maar ik wil niet meer. Ik wil lang licht (begint gelukkig al weer een beetje te komen) , ik wil vroeg licht(gaat ook de goede kant op), ik wil zon en fluitende vogels. Ik wil knoppen aan de bomen en een groene waas in het park. Ik wil sneeuwklokjes en krokussen. Ik wil ramen open en zonder mutsen, handschoenen en sjaals naar buiten kunnen. Maar ja, het is pas februari:-(

Dus dan maar de lente naar binnen halen!

ridderfeest



Eindelijk is het dan zover, Senne gaat zijn feestje geven. Het is al wel even(!!) geleden en nu zijn zus ook al toe was aan een kinderfeestje vond hij, geheel terecht, dat hij toch echt eerst aan de beurt was.
Dus aan de slag. Een ridderfeestje moet het worden.
Eerst maar eens een datum prikken en uitnodigingen maken.
Hij wilde natuurlijk wel zelf helpen. Hij heeft er erg zijn best op gedaan, maar dan heb je ook wat. Een echt ridderschild.
Toen ik hem 's avonds naar bed bracht wilde hij niet voorgelezen worden, maar even praten over 24 februari zoals hij zelf zei.
Wat we allemaal gaan doen en wat de opdrachten in het kasteel zouden kunnen zijn en wat we gaan eten. Maar vooral over zijn zenuwen, want die steken nu al de kop op en dan duurt het nog 3 weken ;-))















Dol op ridders heeft hij zelf een prachtig ridderschilderij gemaakt!


Oja, en we ontdekten dat onze nieuwe fotocamera aangeeft wanneer er iemand met de ogen dicht gefotografeerd wordt. Knipperde er iemand? komt er dan in beeld. En dat was wel zó spannend dat je natuurlijk vooral vaak je ogen net even dicht moet doen als er een foto gemaakt wordt.