Pfffft. Das toch niet zo makkelijk om je blog regelmatig te updaten. Ik dacht altijd; Makkie, maar door de beslommeringen van alle dag komt het er zomaar een paar maanden niet van. Maar nu, ons meisje werd 6 jaar. Dat is wel een goede reden om weer eens wat te schrijven en een fotootje of wat te uploaden. Want ze was heel erg jarig. 2 weken hieperdepieper, geen dag kwam het niet ter sprake. En wat wil je dan voor je verjaardag(na schoenen zetten, pakjesavond en een vrijgevige nepkerstman(omama, ik weet écht wel dat jij dat bent, hoor!)
Maar er bestond geen twijfel over; En grote fiets met bloemen en het liefst roze. Dus speurden we samen het internet af en kwamen op een supercoole (hoe schrijf je dat??????) fiets met mandje voor en poppenzitje achter en in het roze! Dus bellen, nee, sorry mevrouw de roze hebben we niet meer. Oke zoeken we even verder. Maar na de derde die de roze niet meer had, (maar we hebben hem wel in het blauw, mevrouw) dacht ik in een hippe beachecruiser maatje klein een leuk alternatief te hebben gevonden.
Daar dacht dochterlief toch een beetje anders over.
Néé mam, dan wil ik hem in het blauw! HUH? Ik had het haar niet eens gevraagd, want immers zo dacht ik ; Roze it is!
Maar nee, het mandje en poppenstoeltje wogen veel zwaarder dan de kleur en eerlijk is eerlijk, in het blauw was hij ook Wauw!
Dus ik weer bellen.
Ja, mevrouw in het blauw prima, mevrouw. Komt voor elkaar, mevrouw, dinsdag zijn we in de buurt, mevrouw. Tot dan, mevrouw en betalen?, bij de chauffeur, mevrouw!
Ja, oke ik ben (bijna) 36, maar nu weet ik het wel, MENEER!
Woensdag was ze jarig dus alles in kannen en kruiken. Aangezien ik de bewuste dinsdagmiddag nog een vergadering had om 15.30 uur, had de chauffeur beloofd alles op alles te zetten om voor 15.00 uur ons huis aan te doen. En zo geschiedde. Ik was blij en kon de man wel kussen.
Bij de aanblik van de chauffeur besloot ik mijn blijdschap om te zetten in een fooi, maar mijn dank was even groot.
Totdat ik in de huiskamer de doos(ja, daar paste hij in(wat dacht u dan, mevrouw, voor deze prijs. U heeft toch wel een sleuteltje of schroevendraaier. Het is maar een wiel en een trappertje, mevrouw! ) van het bouwpakket haalde en daar een prachtige grijs met blauwe jongensfiets uithaalde.
Néééééé'! Gelukkig had ik het nummer van de chauffeur en die kon niet ver zijn. Meneer, ik heb de verkeerde fiets, mijn fiets ligt nog in uw auto, toch, toch????
Nee, mevrouw ik heb niets meer.
Wát?
Dat meen je niet. Het zweet brak me uit. Nee, dat kan niet , ze is morgen jarig, ik moet die fiets. Mevrouw ik heb hem echt niet, belt u even met het bedrijf zelf. Okee, sprak ik ontdaan.
Maar ondertussen wachtten er 3 mensen op mij voor een overleg én had ik mijn mobiel op mijn werk laten liggen(doet ze anders nooit!)
Nog snel één telefoontje : Oh, K.. hoorde ik op de achergrond, tja verkeerd geladen, mevrouw. Hou op met je gemevrouw en regel dit, sprak ik wanhopig. We proberen TNT post, dan heeft u hem morgen voor 12 uur. Snik, ik wil hem voor 7.00 uur, maar het leek me niet slim om die eis nu op tafel van de bijna even wanhopige meneer aan de andere kant te leggen. Ik bel u zo terug! Gelukkig was Jelle thuis, want ik moest echt weg en hij zou de boodschap aan nemen.
En zoals bij thuiskomst bleek, het was ondertussen 17.30, TNT had geen tijd voor deze spoedklus en het zou vrijdag worden.
PARDON????
Zijn jullie @%$^%$^helemaal gek geworden? Ik wil hem nu, nu, nu.
Tja, mevrouw, het is niet anders.
Oh. jawel, ik kom er nu aan!
Wát zegt u , mevrouw? U komt toch van achter Arnhem.
JA, MENEER, dat heeft u goed onthouden(dát dan weer wel, had je hoofd maar bij de goede lading gehouden), maar dat zei ik er maar niet bij.
Maar, mevrouw wij zitten in Utrecht.
Ja, meneer.
En na veel 5en en 6en mocht ik komen. Meneer wilde eerst afspreken bij een tankstation langs de snelweg om de fiets om te ruilen en toen ik daar nogal verbaasd op reageerde werd het een bungelopark waar ik bij de poort maar even moest bellen. Gelukkig ging mijn grote Luuk mee, voor de gezelligheid en voor de veiligheid. En zo geschiedde dat ik op een donker weggetje in Utrecht in de buurt van een niet te vinden bungelopark een fiets stond om te ruilen en óók nog de bezorgkosten terug durfde te vragen.
Het waren overigens hele nette mannen en zo beleefd ook.
Ze zeiden steeds mevrouw tegen me!
Toch waren we blij dat we op de terugweg waren en nadat we thuis na wat gesleutel een prachtige fiets hadden staan konden we ons geluk helemaal niet meer op. En Sau Ling ook niet toen ze hem de volgende dag mocht onthullen.
