Heerlijk weekend...



Wat is het toch heerlijk om weekend te hebben. Gewoon even niets.

Geen school, geen werk, geen ballet, zwemles, muziekles en geen voetbal(sorry mannen thuis, maar ik vind die winterstop best wel lekker) Gewoon lekker uitslapen, of iig nog even nasoezen in bed, rustig opstaan kopje thee, krantje.

En dan als bijna iedere rimpel weer stak getrokken is, mijn ogen laten zien dat ze echt wakker zijn , jas en laarzen aan voor een fikse wandeling met de hond in het park.

Zo ook een paar weekenden geleden.

Nadat ik de gordijnen open deed en in een sprookjesachtige witte wereld tuurde, kreeg ik het op mijn heupen. Kopje thee en krant gingen sneller als anders want de buiten wereld trok aan me.

De hond keek me met zijn hazelnootbruine ogen aan en "smeekte" me om sjaal, muts en handschoenen bij elkaar te scharrelen en de wijde wereld in te trekken. Natuurlijk dachten de twee minimensjes hier in huis daar net zo over. Aangezien ik het helemaal zag zitten , twee ingepakte kindjes op de slee, vrolijk en blij, voortgetrokken door mama, struinde ik het huis af op zoek naar alle atributen die je zoal nodig hebt voor zo'n winterse wandeling. Na het inpakken van mezelf en kroost, waarbij het zweet me al bijna over de rug liep, waren we er helemaal klaar voor. "Dag lief, riep ik nog, wij gaan genieten!!!"

Slee uit de schuur. "Spring er maar op"! "Ik ga voor ", riep Sau ling. "Nee ik", riep Senne

Vol goede moed suste ik waar ik kon en pakte het touw. Poeh, best zwaar zo'n slee, maar ik liet me niet ontmoedigen en bleef geloven in wat ik voor ogen had. Namelijk een magriet-moment.
Een frisse winterse wandeling door het wonderschone landschap met twee zoete, prachtige kindertjes op de slee, alsof we zo uit een fotoreportage waren weggelopen c.q. weggesleed.
Maar zoals je eigenlijk heel goed weet, maar toch niet wil inzien, bestaan die magrietmomenten in het echte leven maar sporadisch en kwam ik na een half uur met stoom uit mijn oren, zweet op mijn voorhoofd en twee gillende kinderen terug. En de hond luisterde ook al niet. Zucht.
Lief zag me aankomen en vroeg enigsins sarcastisch:"en...., lekker genoten?"
Ik keek hem alleen maar aan. Hij wist genoeg en lachte!