winterpret 2

Lekker er ligt weer sneeuw. En... de zon schijnt ook nog.
Het perfecte moment voor mijn magriet-moment in herhaling.
Iedereen wilde mee naar de zandbult in het bos, behalve Jelle(als je 14 bent is überhaupt iets doen met je ouders duf en suf), dus hij bleef thuis.
We zijn nadat we volledig ingepakt waren in de auto gesprongen en naar het bos gereden. Het was gelukkig niet zo poepie druk, maar we kwamen nog wel Rob en Connie tegen met kids en wat buren. Iedereen was zo hard mogelijk van de bult aan het racen. De Hond kon lekker los rondlopen en zich helemaal uitleven en wij gingen om de beurt op de slee. Geweldig!
Nog even vreselijk gelachen om de buurman van opa en oma die eigenlijk niet van de bult af wilde, bang voor een crash tegen de bomen, maar voor zijn dochter van een jaar of tien tóch maar de slee betrad. "Naar voren pap", zei zijn dochter nog, maar pap snapte niet waarom en schuifelde licht geïrriteerd en klungelig naar voren waardoor hij in a split second zijn voeten optilde en .... daar ging hij met een noodvaart de diepte in. Ik moest echt zo hard lachen dat ik zijn vrouw die naast me stond mijn excuses maakte.lol
Toen iedereen koude tenen en een snottebel had zijn we lekker naar huis gegaan. Daar stond inmiddels de oven aan voor warme broodjes.

make-uppen

Met een meisje in huis kan echt niemand er meer omheen.

Make up! Het liefst make upt ze er de hele dag op los en iedereen is wel eens het slachtoffer. Samen met vriendinnetjes leeft ze zich op haar kamer helemaal uit en ze komen dan in alle-kleuren-van-de-regenbooggezichtjes naar beneden. Hier in huis met al die mannen mag ze natuurlijk niet met echte spullen make uppen, maar af en toe net als of vinden ze niet zo erg.

Tot een paar avonden geleden ze aan Jelle vroeg of ze hem mocht opmaken met echte make up.

Waar heb je anders een grote broer voor? En tot ieders verbazing zei hij:"Oké!"

HUH.... Dat liet Sau ling zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Direct werd de make up gepakt en trok zij ter strijde....

En zie hier het resultaat!

Lief hè, zo'n broer?!!

suikeroom uit amerika.

Bij het opruimen van de bijkeuken(zo'n bezoek van de wasdrogermonteur is toch altijd wel ergens goed voor) zag ik ze weer staan. Ons huis puilt namelijk sinds een paar weken uit van de Nikeschoenen. Aangezien sportmerkschoenen in Amerika aanzienlijk veel goedkoper zijn dan in ons kikkerlandje, had Jelle al snel bedacht dat hij (lees wij, as in papa en mama) het volgende paar Nike Airmax wel via Peter konden kopen. Ik hielp hem er snel aan herinneren dat hoewel ze daar iid een stuk goedkoper zijn, ze toch nog snel zo'n $92,- kosten en dat dat dus betekende dat hij alles boven de 50 Euro zelf bijmoest leggen. Daar was hij al een keer ingetrapt en had toen weken geen geld meer, dus hij moest er toch nog even overdenken. Maar toen belde suikeroom uit Amerika. "Als ik naar Nederland kom, zo zei hij, dan neem ik voor alle kinderen een paar Nike's mee. Mail me maar het model en de maat en dan regel ik de rest."Nou dat vond ik eigenlijk wel véél te gek, maar wel héééééél fijn!!!! Zo gezegd zo gedaan. Voor het afreizen van het verre Amerika zaten wij vaak aan de telefoon terwijl we gelijktijdig over het net surfde om tot het goede door de kinderen uitgekozen modeltje te komen. Dat had nog heel wat voeten in aarde. maar we kwamen er net op tijd helemaal uit. Dachten we!

Een paar dagen later belde hij me op met de mededeling dat de modellen alleen te bestellen waren en dat ze dan bezorgd zouden worden als hij in Nederland was!

Ik zag alle teleurgestelde gezichten al voor me, maarja, wat doe je eraan.

Ook daarvoor had Peter een oplossing, dus had ik hem een dag later weer aan the phone.

"Ik heb gewoon nog een paar voor de kinderen gekocht en dan stuur ik de rest gewoon na!"

Ja. joh, gewoon, heel gewoon! Maar mijn hart maakte een sprongetje wetende hoe blij vooral die 2 grootste kanjers daarvan zouden worden. En aangezien Luuk wel heel erg apparte nike's had besteld die speciaal voor hem gemaakt moesten worden, omdat zijn naam er in geborduurd zou worden en dus sowieso nagestuurd moesten worden, zouden die schoenen wat gezelschap hebben van de andere paren op de vlucht naar Europa.

2 Dagen later, telefoon. Mijn lieve broertje.

"Ehhh... ik kom naar Nederland met 4 koffers. Er moeten namelijk 7 paar schoenen mee, in de doos!!!!"Ik kon een enorme lachbui niet bedwingen. De schoenen waren toch eerder geleverd.

Buiten het feit dat we heel blij waren met de schoenen, waren we ook heel blij om Peter eindelijk weer in levende lijve te zien. En wat was het gezellig!!!!

Het was dan ook cold turkey afkicken toen hij weer terug moest.

En de schoenen van Luuk......

Die zijn nog bezig met enorme wereldreis. Van China(ja, dachten wij dat Nike's uit Amerika komen) via Alska, naar San Fransisco. En van daar via Engeland naar Holland!

Afzwemmen.

Eindelijk is het dan zover. Senne mag afzwemmen voor zijn A diploma. Hij is super trots en ik zo mogelijk nog meer.

's Morgens vertelt hij al dat hij zo zenuwachtig is. Dat is helemaal niet erg, maar ik besluit hem toch maar te vertellen dat als je uiteindelijk echt af mag zwemmen de badjuffen en meesters eigenlijk al zeker weten dat je het ook haalt.

"Jááá, mam, dat weet ik al lang. Het zijn ook goeie zenuwen!"

Na lang, heel lang wachten is het dan eindelijk 15.45 uur. Snel om kleden en dan met je kleren aan onder de douche. Dat blijft raar die plakkleren aan je lijf. De spanning is van zijn gezichtje af te lezen.

En dan gaat hij het water in. En hij zwemt en zwemt alsof zijn leven er van afhangt.

Als hij aan de kant aan het wachten is op zijn beurt is hij alleen maar druk met zwaaien naar iedereen.

Tussendoor moet hij nog even naar de wc. (gelukkig doet hij dat dus niet in het bad:-))

Schoolslag, rugslag, drijven en door het gat. Borst- en rugcrawl, alles komt aan bod.

Ja, en dan HÉT moment waar het allemaal om te doen was. De diploma-uitreiking.

Vol trots met een glimgezicht komt hij naar ons toegerend.

"En mam, gaan we nu naar Mac Donalds?"

... En dat doen we dan ook maar!

Want van zo'n topprestatie leveren krijg je natuurlijk berehonger.

's Avonds als Senne moe maar blij in zijn bed ligt, vraagt hij of hij nog even de poster mag lezen die hij bij zijn diploma kreeg. Dan kan hij even lezen wat hij nu allemaal kan!

Hier nog even een foto ter illustratie!

Heerlijk weekend...



Wat is het toch heerlijk om weekend te hebben. Gewoon even niets.

Geen school, geen werk, geen ballet, zwemles, muziekles en geen voetbal(sorry mannen thuis, maar ik vind die winterstop best wel lekker) Gewoon lekker uitslapen, of iig nog even nasoezen in bed, rustig opstaan kopje thee, krantje.

En dan als bijna iedere rimpel weer stak getrokken is, mijn ogen laten zien dat ze echt wakker zijn , jas en laarzen aan voor een fikse wandeling met de hond in het park.

Zo ook een paar weekenden geleden.

Nadat ik de gordijnen open deed en in een sprookjesachtige witte wereld tuurde, kreeg ik het op mijn heupen. Kopje thee en krant gingen sneller als anders want de buiten wereld trok aan me.

De hond keek me met zijn hazelnootbruine ogen aan en "smeekte" me om sjaal, muts en handschoenen bij elkaar te scharrelen en de wijde wereld in te trekken. Natuurlijk dachten de twee minimensjes hier in huis daar net zo over. Aangezien ik het helemaal zag zitten , twee ingepakte kindjes op de slee, vrolijk en blij, voortgetrokken door mama, struinde ik het huis af op zoek naar alle atributen die je zoal nodig hebt voor zo'n winterse wandeling. Na het inpakken van mezelf en kroost, waarbij het zweet me al bijna over de rug liep, waren we er helemaal klaar voor. "Dag lief, riep ik nog, wij gaan genieten!!!"

Slee uit de schuur. "Spring er maar op"! "Ik ga voor ", riep Sau ling. "Nee ik", riep Senne

Vol goede moed suste ik waar ik kon en pakte het touw. Poeh, best zwaar zo'n slee, maar ik liet me niet ontmoedigen en bleef geloven in wat ik voor ogen had. Namelijk een magriet-moment.
Een frisse winterse wandeling door het wonderschone landschap met twee zoete, prachtige kindertjes op de slee, alsof we zo uit een fotoreportage waren weggelopen c.q. weggesleed.
Maar zoals je eigenlijk heel goed weet, maar toch niet wil inzien, bestaan die magrietmomenten in het echte leven maar sporadisch en kwam ik na een half uur met stoom uit mijn oren, zweet op mijn voorhoofd en twee gillende kinderen terug. En de hond luisterde ook al niet. Zucht.
Lief zag me aankomen en vroeg enigsins sarcastisch:"en...., lekker genoten?"
Ik keek hem alleen maar aan. Hij wist genoeg en lachte!